Odpowiedzi na interpelacje/zapytania

Odpowiadając na Pani interpelację informuję, że w obowiązującym systemie prawnym nie ma żadnego przepisu szczególnego, który precyzowałby sposób ustalania
w decyzji o warunkach zabudowy ilości miejsc postojowych w zależności od planowanego sposobu zagospodarowania terenu. Obowiązujące przepisy traktują tę kwestię w sposób ogólny.
Zgodnie z art. 54 pkt 2 lit. c w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r.
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1945), decyzja o ustaleniu warunków zabudowy określa m.in. warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikające z obsługi w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji.
Ponadto § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie oznaczeń i nazewnictwa stosowanych w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz w decyzji o warunkach zabudowy (Dz. U. z 2003 r. Nr 164 poz. 1589) wskazuje, że ustalenia dotyczące obsługi w zakresie komunikacji i infrastruktury zapisuje się w szczególności przez określenie dostępu do drogi publicznej oraz wymaganej liczby miejsc parkingowych.
Brak precyzyjnych przepisów skutkuje w konsekwencji brakiem podstawy prawnej dla ustalania wymaganej ilości miejsc postojowych.
Zgodnie z orzecznictwem sądowo - administracyjnym, mimo braku w procedurze ustalania warunków zabudowy przepisów prawa, normujących sposób ustalania ilości miejsc postojowych, organ wydający decyzję przeprowadza analizę, w której bierze pod uwagę rodzaj i miejsce lokalizacji inwestycji i na tej podstawie określa szacunkowe wskaźniki miejsc postojowych.
W praktyce tut. Urzędu, stosowanej przy ustalaniu ilości miejsc postojowych w decyzjach o warunkach zabudowy, wyznacznikiem tych wartości są m.in. wytyczne określone w obowiązującym Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Szczecin, uchwalonym uchwałą Nr XVII/470/12 Rady Miasta Szczecin z dnia 26 marca 2012 r. oraz ilości określane analogicznie do wymogów ustalonych dla terenów o zbieżnym przeznaczeniu w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego, obowiązujących na obszarach znajdujących się w najbliższym otoczeniu działki inwestycyjnej.
Z uwagi na fakt, że Studium, zgodnie z art. 9 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie jest aktem prawa miejscowego, przyjęcie nawet określonych w studium wskaźników wymaga dodatkowego uzasadnienia, wynikającego z przeprowadzonej analizy urbanistycznej. Obowiązujące Studium zawiera analizę potrzeb parkingowych miasta zróżnicowanych w zależności m.in. od lokalizacji planowanej inwestycji i jest ona wyrazem polityki miasta w tej kwestii. W Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Szczecin zakłada się, że prowadzone przez miasto działania będą zmierzać w kierunku zróżnicowania stopnia wykorzystania różnych środków transportu w zależności od obszaru miasta. W obszarach o dużej koncentracji celów podróży (np. niektóre obszary śródmieścia) rola komunikacji indywidualnej będzie ograniczana, natomiast większy udział w przewozach pasażerskich będzie pełnić komunikacja zbiorowa, która na głównych ciągach ulicznych powinna być uprzywilejowana. Takie działania wymagają wprowadzenia stref o różnym stopniu zaspokojenia potrzeb parkingowych. Potrzeba zróżnicowania wymogów parkingowych wynika również z istniejących ograniczeń możliwości lokalizacji miejsc.
Studium zakłada wydzielenie w mieście trzech stref parkowania:
 strefę I - centralną śródmiejską, w której obowiązują niskie wskaźniki miejsc postojowych i limitowanie dopuszczalnej ich liczby oraz ograniczenia dla samochodów wynikające
np. z odpowiedniej organizacji ruchu, strefy płatnego parkowania. W strefie obowiązuje priorytet dla transportu zbiorowego;
 strefę II - obejmującą obszary intensywnej zabudowy miejskiej, w której również obowiązują ograniczenia parkowania, ale wskaźniki miejsc postojowych często są wyższe niż w strefie I. W strefie tej może obowiązywać priorytet dla transportu zbiorowego;
 strefę III - obejmującą obszary ekstensywnej zabudowy miejskiej, gdzie ruch samochodów osobowych nie podlega ograniczeniom, nie ma też ograniczeń związanych z parkowaniem.
W obszarze miasta Szczecin dla zabudowy mieszkalnej wielorodzinnej granicznym wskaźnikiem jest 1 miejsce postojowe na 1 mieszkanie, przy czym:
 w strefie I i strefie II - nie więcej niż 1 miejsce postojowe na 1 mieszkanie,
 w strefie III - nie mniej niż 1 miejsce postojowe na 1 mieszkanie.
Reasumując, w procedurze wydawania decyzji o warunkach zabudowy określa się szacunkowe wskaźniki miejsc postojowych, mając na względzie wniosek inwestora. Brak jest konkretnej podstawy prawnej na którą może powołać się Organ, nakładając na inwestora warunek zapewnienia określonej ilości miejsc postojowych, wobec czego sporządzona analiza musi w sposób wyczerpujący uzasadniać to żądanie (np. posiłkując się ustaleniami Studium). Zgodnie z art. 56 w związku art. 64 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, nie można odmówić ustalenia warunków zabudowy, jeżeli zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z przepisami odrębnymi.
Odnosząc się do inwestycji przy ul. Spiskiej 39 w Szczecinie (dz. nr 34/10 obr. 2092) informuję, że teren ten znajduje się w III strefie parkowania, dla której w Studium ustalono wskaźnik min. 1 miejsce postojowe na 1 mieszkanie. W projekcie decyzji przyjęto więc co najmniej 1 miejsce postojowe na 1 lokal mieszkalny, czyli zgodnie z wytycznymi zawartymi w Studium. Studium, jak wspomniano wyżej, jest wyrazem polityki miasta, nie znajduje więc uzasadnienia zmiana tej polityki przy rozpatrywaniu jednostkowej sprawy.
Zgodnie z § 18 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1422 z późn. zm.), zagospodarowując działkę budowlaną, należy urządzić, stosownie do jej przeznaczenia i sposobu zabudowy, miejsca postojowe dla samochodów użytkowników stałych i przebywających okresowo, w tym również miejsca postojowe dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne. Jak wynika z § 18 ust. 2 powyższego rozporządzenia, liczbę i sposób urządzenia miejsc postojowych należy dostosować do wymagań ustalonych w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, z uwzględnieniem potrzebnej liczby miejsc, z których korzystają osoby niepełnosprawne. Przy ustalonej minimalnej ilości to projektant w projekcie budowlanym wykaże czy wskaźnik 1 miejsce postojowe na 1 lokal mieszkalny, będzie wystarczający dla potrzeb planowanej inwestycji. Tut. Organ nie może na inwestora nałożyć obowiązku rekompensowania na jego terenie braku miejsc postojowych na terenach sąsiadujących z planowaną inwestycją.
Tezę tę potwierdzają orzeczenia sądów, np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 13 września 2018 r. sygn. II SA/Po 311/18. Sąd w uzasadnieniu wyroku stwierdził, że „ interpretacja § 18 ust. 2 powołanego rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002r. nie powinna zarazem prowadzić do niedozwolonej ingerencji organu wydającego decyzję z art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w kompetencje organu administracji architektoniczno-budowlanej. Decyzja o warunkach zabudowy zmierza bowiem do udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy na danym terenie może powstać zabudowa o określonych cechach. Tym samym w przypadku rozważanej kwestii wystarczające jest wskazanie minimalnej liczby miejsc parkingowych, które mogą być zrealizowane na danym terenie w związku z planowanym przez inwestora przedsięwzięciem.”